Kącik satyryczny

                                           

  „Końskie wojaże”

Ruszył koń na wojaże, bo się znudził stajnią,

Chciał zwiedzić świat cały, choć szanse miał marną.

Zerwał uzdę, wziął paszport, zębami torbę złapał,

I w wielki świat wyruszył, choć trochę się wahał.

W Paryżu pod wieżą rżał głośno z zachwytu,

„Ale tu tłumów, ho ho! Bez kitu!”

Lecz nie znał francuskiego, wziął bagietkę na śniadanie,

Próbował nią galopować, lecz z niej nie ma brykanie.

W Londynie mgła taka, że stracił podkowy,

„Czy oni tu herbatą próbują robić rowy?”

Z Big Benem się przywitał, lecz szybko uciekł w dali,

Bo Anglik, widząc konia, szeptał: „Może to jest Harry?”

W Rzymie chciał na kopyta włożyć sandały,

Ale papież mu tłumaczył: „Nie, mój drogi, nie mamy w twojej skali!”

Koń poszedł do Koloseum, stwierdził, że arenę małą,

„Z taką trawą pod nogami, żadna walka nie trwałaby wspaniałą!”

Z Afryki wrócił spalony, grzywa mu się zmieniła,

„Myślałem, że tu tylko słońce, a tu i lwia siła!”

W Indiach na świętej krowie podróżować próbował,

Ale krówka stwierdziła: „W tym tandemie ja bym zwariowała!”

Koń wrócił wreszcie do stajni, zmęczony jak nigdy,

Wciągnął wiaderko owsa, mruknął: „O matko, na migi,

Podróże to nie dla koni, lepiej stać na łące,

Tam trawa zielona i zero wojażeń wieńczących cierpienie końskie!"

„Pies Róża”

Była sobie Róża, suka wprost jak z bajki,

Mała, zwinna, sprytna – Jack Russel jak z książki!

Skakała po podwórku, jak sprężyna w ruchu,

Nikt za nią nie nadążył, wszyscy byli w szoku!

Rano wstała pierwsza, zanim wstało słońce,

Zerwała kapcie dziadkowi i pognała po łące.

„Róża, stójże!” – krzyczał sąsiad z daleka,

Ale Róża na to tylko machała ogonem z lekka.

Kury przed nią kryły się po krzakach wszędzie,

A kogut przysięgał, że jej się boi – i nie zdziwię się wcale!

Skoki, piruety, i beczki w powietrzu,

Jak akrobata w cyrku – pełna życia w podskoku.

Róża z charakterem, żadnej nudy nie znosi,

Gdy ktoś chciał ją ujarzmić, to tylko głową kiwała,

A potem jak z procy leciała, jak z górskiego strumienia,

Taką miała radość – ot, figlarka bez cienia!

Lecz wieczorem, gdy zmierzch już na niebie,

Róża siadała z nosem w swym kocyku w potrzebie.

I choć w ciągu dnia figle, harce i skoki,

To nocą marzyła – może o nowej przygodzie z samego ranka…

„Figle na Supie”

Raz Rysiek na SUP-ie po jeziorze płynął,

Trochę chwiał się na boki, lecz z wiatrem nie zginął.

„To łatwizna!” – zawołał, wiosłem machnął śmiało,

Lecz nagle mu coś pod nogą drgnęło niemało.

Deska zaczęła tańczyć, jakby w rytm szant morski,

A Rysiek – mistrz balansów – zrobił wyraz boski.

Nogą w prawo, ręką w lewo, czuł się jak akrobata,

Lecz deska szła pod wodę, a on – oho, bracie!

Wpadł jak szalony, woda zimna po uszy,

Wokół niego łabędzie – czy ktoś go słyszy?

„Halo, ratunku!” – ale wszyscy się śmieją,

Bo Rysiek w wodzie wyglądał jak balet na oleju.

Próbował wstać dumnie, na desce znów stać,

Lecz z każdym ruchem bardziej zaczął się chwiać.

Aż w końcu pomyślał: „Cóż, może dziś nie pływam,

Figle na SUP-ie to sztuka, którą zdobywam!”

I tak sobie pływał, między żartem a krzykiem,

Każdy figiel na desce kończył nowym wynikiem.

Ale choć w wodzie co chwila lądował,

Z uśmiechem na ustach każdą kąpiel szanował!

Więc morał z tej historii dla każdego śmiałka:

Na SUP-ie figle rób, ale nie bądź zbyt zuchwała łajka!

 

"Ognisko"

Na Baranówce w Rzeszowie, pod blokiem, tuż za Przyrwą,

Raz sąsiedzi się zebrali, by ognisko zrobić – śmiało!

Kiełbaski już na patyki, zerkają w górę z nadzieją,

A tu nagle z okien głosy: „Co wy tam robicie, helooo?!”

„Ognisko przed blokiem? To przecież wariatwo!”

Krzyczy pani Krysia, co z balkonu patrzy z dziwną satysfakcją.

„Tu się grill nie wznosi, tu się smrodu nie czuje,

Zaraz ktoś straż wezwie, a wy tu świętujecie!"

Ale ekipa niewzruszona, piecze dalej, jak może,

Dzieci biegają, radości pełne morze.

Jeden krzyczy: „To tradycja! Ognisko tu od lat!”

A sąsiad zza płotu dodaje: „Tak, od czasów, gdy był dzik i kat!”

Gitary zaczęły grać, śpiew słychać w oddali,

A zza potoku echo niosło: „Zaśpiewajmy jeszcze raz, druhu, mali!”

Dym się wznosił jak mgła nad osiedlem całą,

„Jeszcze tylko kiełbaska i idziemy spać – tak śmiało!”

Lecz jak to w blokowiskach, nie trwa to za długo,

Bo nagle zjawia się patrol z wozem – "A tu co za kuglowisko?"

„Panowie, panie, to miejsce nie na piknik i dym!"

A ekipa na to: „Przecież to nasz domowy klimat rodzinny w tym!”

Patrol spisał, spogląda, pokiwał głową srogo,

„Ogniska przy blokach to jednak zła droga.”

Lecz jak tylko odjechali, cicho, w śmiechu brzmi finał:

„A za tydzień powtórka – tylko bardziej dyskretna i inna!”

"Poeta myśliwy"
W lesie gęstym, tam, gdzie wiatr śpiewa, Wędruje poeta, co strzelbę chowa do rękawa. Myśliwy w duszy, w rękach karabin,
Lecz w sercu – wiersze, rymy i łzy słodkie jak malin.
Strzela nie tylko do zwierzyny w kniei,
Ale i do słów, co w głowie się bieli.
Tam gdzie sarny biegną, wiersze układa,
Widzi zająca – i od razu ballada!
„Pif! Paf!” – Strzał leci, echo mu wtóruje,
Lecz zamiast lisa, rym się lęgnie, pióro nurkuje.
I choć chciałby upolować dzika,
To na kartce znów zmartwychwstała liryka.
Poeta myśliwy, ach, cóż za widok,
Goni za zwierzyną, pisze poematów przydział.
Wokół knieje krążą jak rymy w głowie,
I wciąż się zastanawia – co ważniejsze: rym czy danie na stole?
Czy zamiast tuszy, wiersz w dom przynosi,
I zamiast skór, na ścianach – strofy, białe kosy.
Ach, żona z kuchni krzyczy: „Gdzie dziczyzna?”
A poeta tylko: „Rym jak leśna mgła spowija nasz obszar!”
Koledzy myśliwi śmieją się z cicha:
„Niechby raz strzelił, zamiast pisać skrzydlika!”
Lecz poeta na polanie siedzi, patrzy w gwiazdy,
I strzela tylko rymem – do księżycowej wstęgi.
I tak oto w lesie mamy cud nie lada,
Poeta myśliwy – dwa w jednym to składa.
Poluje na zające i metafory,
A w kieszeni pióro, a nie naboje.
Kiedy w domu siada, łza mu się w oku szkli,
„Dziś znów upolowałem sonet, nie bażanta w dali.”
Żona już przywykła do tych jego chimer,
Bo choć w lodówce pusto, na półkach jest pełno liter.
I choć myśliwi dalej gonią swój zwierzyniec,
On goni rymy – w tym jest jego interes.
Bo czyż nie piękniejsza jest zwrotka niż zdobycz?
On wie, że w lesie rymów – jest mistrzem, nie słaby.
Więc strzelaj, poeto, choćby do wierszy,
Twój las to kartka, twoje naboje to wersy.
I chociaż polowanie na wiersze niełatwe,
W twym sercu liryki, broń i futrzane czapki.
   

"Satyr"

Najwięksi lekarze na ziemi to dr dieta i dr dobry humor. Na dietę nie narzekam, ale z humorem bywa różnie. Ile humoru mieści się w szklance pełnej mleka? Dla mnie dużo za dużo. Cóż nawyki dziecięce nie podlegają dyskusji. Nie spocznę, póki nie opróżnię całej szklanicy. Zaraz, a pusta szklanka zawiera choć namiastkę humoru? Dla mnie to pusta reminiscencja, odgrzewany kotlet, czy jakaś inna humorzasta ściema. Więcej humoru zawiera pizza, która zalega w żołądku kilka godzin i piwo, po którym zegar jakoś dziwnie odmierza sekundy, szepcąc do ucha “kac, kac”. I jak tu nie pić?

Satyra bez satyra pustą jest krainą.

Niechaj wprzódy patrzą, nim z wiekiem zaginą.

Starość się Bogu udała i sił jeszcze starczy,

By satyrę ponieść, gdzie już los się marszczy.

Losu nie zatrzyma satyryków rzesza

Przed nim klęka, kto świat ten przemierza.

Mąci w głowie poetom i ciąży okrutnie

Niejeden dziś wspomina chwile chwały złudnej.

Przyszedł czas na satyra i skrzydłami wieje

By znów wspomniał dokładne swe dzieje,

By powoli ruszał ku światłu w oddali

Może już gdzie indziej satyrę ocali.

RJJ 24.10.2024

Jaki dzień?

Babcia wstając z rana

Słowo swoje rzekła

Nie do końca ubrana

Przez kuchnię przebiegła.

Jaki dzień, taka noc,

Jaka noc, taki dzień,

Porwała swój koc

Przebiegła przez sień.

Do komory bieży,

Śniadanie szykuje,

W swoje prawdy wieży,

Nożem połyskuje.

Z oddali słoneczko

Nieopodal wicher

Śpiewa sobie lekko 

Modlitwy swe, ciche.

Pamiętam dziś babciu

Przestrogę tę z rana,

Nie dowierzam szczęściu,

Wciąż jesteś kochana.

RJJ 26.10.2024

Satyra w rytmie Camela: Opowieść o Podróży przez Mityczne Krainy Biurokracji 🎸🐪

Wyobraźcie sobie: jest świt. Nasz bohater, powiedzmy, Wielbłąd Zenon, szary urzędnik z departamentu nie-do-końca-określonych-ale-na-pewno-ważnych-spraw, wyrusza na wielką wyprawę. Zenon ma tylko jedną misję – dotrzeć do Urzędu Wszystkich Urzędów i uzyskać Pieczęć Najwyższej Wagi, bez której nie można zakończyć całej tej biurokratycznej epopei. 🏛️📜

Pierwsza stacja: Sekretariat Tysiąca Spraw 📇

Zenon przybywa do pierwszego przystanku. Czeka go spotkanie z Przewodniczącym Pieczątkarzy, strażnikiem wszelkich dokumentów. Przewodniczący, w typowym dla siebie stylu, zasypuje Zenona formularzami, z których żaden nie jest dokładnie tym, czego potrzebuje.

– „Formularz 12/A? Przykro mi, mamy tylko 12/B, a żeby dostać 12/A, musisz przynieść zaświadczenie z Księgi Życzeń Niemożliwych” – mówi Przewodniczący, z miną pełną urzędniczej satysfakcji. 📝

Zenon wzdycha i rusza dalej, odnotowując, że każda stacja przypomina bardziej labirynt niż przemyślany system.

Labirynt Druku, Gdzie Zgubiono Intencję 🖨️

Zenon wędruje przez długie korytarze pełne drukarek – urządzeń, które tylko z pozoru wydają się do dyspozycji interesantów. Ale żeby coś wydrukować, potrzebny jest specjalny kod. Wydobycie go zajmuje od jednego do pięciu tygodni – choć niektórzy twierdzą, że można przyspieszyć, jeśli zna się układ wiersza o pracy drukarki. Drukarki pracują według własnych, tajemniczych zasad, często po prostu zjadając papier, jakby to był jej ulubiony przysmak. 📠🖨️

Sala Przesunięć Czasoprzestrzennych ⏳

W końcu trafia do sali, w której czas płynie jakby... nieco wolniej? Zenon rejestruje powolne ruchy pracowników, którzy wydają się być pochłonięci zadaniami z epoki brązu. Jeden z urzędników z zadowoleniem przystawia kolejną pieczątkę na swoim kanciastym, zakurzonym biurku.

– „Czy ten formularz trafi na biurko Dyrektora?” – pyta Zenon.

– „Tak, ale za dwa tygodnie, bo musimy przeanalizować wszystkie poprzednie wersje!” – odpowiada urzędnik, z powagą godną strażnika tajemnicy. Każda decyzja wymaga przejścia przez Sąd Wiecznej Przemyślanej Oceny i Zrozumienia, co właściwie wpisano w rubrykę „Cel”. 🕰️

Ostateczny finał: Wielka Sala Odbicia i Odbitki 🖋️📂

W końcu, po wielu przygodach, Zenon trafia do ostatniego etapu. Tu, w świętej Sali Odbicia i Odbitki, czeka go spotkanie z Wielkim Pełnomocnikiem Pieczęci. Ostateczny podpis jest na wyciągnięcie ręki – ale okazuje się, że potrzebna jest jeszcze jedna pieczątka. Ta jednak może być uzyskana tylko w przypadku, gdy Zenon wróci do początku wędrówki. Cała wyprawa do Urzędu Wszystkich Urzędów miała więc na celu jedynie uzyskanie zgody na rozpoczęcie nowej. 🙃

Wielbłąd Zenon, jak każdy wędrowiec biurokratycznych wydm, powraca do swego biurka, zadowolony z poczucia misji i z obietnicą, że może – tylko może – uda mu się zdobyć Pieczęć Najwyższej Wagi... w przyszłym roku. 🐫💼

Pajacyk

Mały Pajacyk wstał dziś wcześniej. W przeciwieństwie do dni powszednich przeciągnął się z rozkoszą i pomyślał, jesień idzie, nie ma na to rady. Jesień na dworze i w sercu jakoś jesiennie. Zazwyczaj wyskakiwał wprost z łóżka i od razu jednym ruchem wskakiwał w swoje sandały, a tu nic. Powoli i wciąż ospale ruszył na bosaka do łazienki, potykając się po drodze o stojące od trzech dni w korytarzu skarpetki. Tak stojące… w końcu drewniane, jak on sam. Wszystko dookoła było drewniane, nawet odkurzacz, którego używał zamaszyście co piątek. w sumie był bardzo zorganizowanym pajacykiem, gdyby nie ta jesień. Chyba czas zapaść w sen zimowy, jak wszystkie drzewa pozbyć się liści (czytaj włosów) i przekimać słodko aż do radosnej wiosny. Gdyby nie umowa o dzieło podpisana z Panem Kowalskim to pewnie już dawno by się wyspał. Oj przemęczył się pajacyk tymi obowiązkami i traci już rozum, jak ci ludzie mogą być aktywni cały rok, gdy wszystkie znaki na ziemi i niebie krzyczą w twarz - śpij gamoniu! Nie sposób pajacykowi pojąć ludzki umysł, a zamysł powstania jego samego budzi wiele kontrowersji natury moralnej. Drzewo żyło więc i ja żyję, dopóki nie wrzucą mnie w ogień piekielny, gdy już znudzę się dzieciom. Ach te pajacykowe refleksje… Może jednak przestać pajacować i wziąć się za mądre pisanie, z którego coś wynika dla ludzkości, pomyślałam, odkładając na chwilę zmęczone pióro. Na razie w jesienne wieczory wybaczcie brak polotu do wykwintnej literatury. Uśmiechnij się do pajacyka i pomyśl, czym różnimy się od niego?

RJJ 02.11.2024

Moralnie się oralizuje, Widosław: Refleksja nad modą na "pouczanie" i „radzenie” w stylu nowoczesnym

Czy zauważyliście, że ostatnio wszyscy wokół, od cioci Grażynki po celebrytów, moralnie się oralizują? Widosław – ten nowy bohater naszych czasów – nie tylko wie wszystko, ale czuje przemożną potrzebę podzielić się swoją oświeconą mądrością z każdą napotkaną osobą. Widosław oralizuje na tematy, o których, jak sam mówi, nie ma „wielkiego pojęcia, ale za to wielką pewność”. I tak oto pojawia się nowa, nieoficjalna „policja moralna” w każdym zakątku internetu.

1. "Gadać czy nie gadać, oto jest pytanie"

Widosław z wielkim zapałem zabiera się za tłumaczenie każdemu, jak powinno wyglądać życie, miłość, praca, a nawet odpoczynek. "Żyj zgodnie z naturą!", krzyczy Widosław, podczas gdy jego życie przypomina trochę reality show połączone z instrukcją obsługi blendera. Czy wie, o czym mówi? Niekoniecznie. Ale wie, że „żyć zgodnie z naturą” to brzmi dobrze. I tak, Widosław – ten prawdziwy prorok naszych czasów – pojawia się z gotową sentencją na każdą okazję.

2. Kultura „musisz” – ulubiona broń Widosława

Złota myśl każdego Widosława brzmi: „Musisz to, musisz tamto, musisz być szczęśliwy”. Słysząc to, zaczynasz czuć się jak w psychologicznej wersji klubu fitness, w którym nieustannie „musisz” coś robić. Musisz być produktywny, musisz się rozwijać, musisz być wdzięczny, musisz wstawać o piątej rano. Widosław ma gotowy zestaw „musiszów” na każdy problem. Masz ochotę pospać? Widosław powie ci, że wstając o świcie, „odnajdziesz wewnętrzny spokój”. Chcesz czekolady? Widosław zasugeruje, że „ćwiczenie silnej woli” to najlepsza przekąska!

3. Mądrości wprost z internetu, czyli na czym bazuje Widosław

Widosław wie, co robi. Ma swoje źródła: cytaty na Instagramie, losowe blogi i filmy motywacyjne, z których wyciąga jedynie te fragmenty, które idealnie wpasują się w jego tezy. „Jeśli czujesz się zagubiony, to dlatego, że nie znalazłeś jeszcze wewnętrznej harmonii.” Czyli wszystko jest proste – problem tkwi w tobie, drogi czytelniku, a Widosław ma na to gotowe rozwiązanie! „Medytuj i nie narzekaj!”, mówi. I co z tego, że nie masz czasu? To problem twojej „słabej organizacji dnia”. Znasz problem? Widosław zna rozwiązanie! I tak oto każdy człowiek może poczuć się jak chodząca wersja tutorialu „Jak żyć, aby Widosław się nie wtrącał”.

4. Dlaczego moralne oralizowanie Widosława może jednak bawić

Czasem dobrze się przyjrzeć, jak nasze życie pod mikroskopem staje się bardziej ekscytujące, kiedy Widosław próbuje wcielić się w rolę samozwańczego mentora. Dzięki jego radom możesz odkryć, że twój domowy bałagan jest „manifestacją chaosu wewnętrznego”, a ulubione ciastko to „akt poddania się słabościom”. I o dziwo, z każdą radą Widosława, twoje życie robi się coraz bardziej złożone.

Ale być może w tym wszystkim chodzi o coś więcej. Może o przypomnienie sobie, że czasem warto po prostu być sobą, nawet jeśli nie robimy wszystkiego „jak trzeba” w oczach moralnych oratorów. Widosław nie zna całej prawdy o życiu, ale z całą pewnością pomoże ci poczuć się, jakby to życie wymagało co najmniej pięciu „ćwiczeń mentalnych” dziennie.

Konkluzja: Drogi Widosławie, idźże ty z tą radą!

Cóż, Widosławie, dzięki za wszystko. Może trochę się pośmiejemy, może odrobinę skorzystamy, ale pamiętaj, że nie każdy musi być mistrzem perfekcji, by cieszyć się życiem. Więc jeśli znów poczujesz przemożną chęć „oralizowania” moralnie, zastanów się, czy to właśnie nie najlepszy moment, by po prostu posłuchać.

Refleksje

 Przyjaźń i jej oblicza 

 

Niezmordowana, niepojęta, bezgraniczna i zawsze na czas. Czy to miłość? Przyjaźń bez miłości pusta jest, jak pustynia, jak kwiat bez wody więdnie w obliczu różnych kolei losu. Na nic słowa, na nic zapewnia i przysięgi. Gdy w relacji zabraknie miłości w nicość zapada się ona i nie przetrwa nawet porannej, ożywczej bryzy. Czym jest przyjaźń, jak nie miłością bezwarunkową, nadając w ten sposób boskości i transcendeltalności obu podmiotom tego najczystszego uczucia przyjaźni, trwającej pomimo prób i zawirowań losu. Miłość różnopłciowa jest często marszem wzajemnych oczekiwań, wzajemnych niezamierzonych kajdan serca i umysłu, nakładanych na siebie, przez zgłodniałe akceptacji uznania i zauważenia dusze. Kim jest dawca i biorca miłości romantycznej? To zazwyczaj ta sama słabsza w związku persona, niczym nie różniącą się od wygłodniałego wilka, który w stadzie poszukuje swojej siły do zaspokojenia głodu uczuć i emocji. Głód, który niczym nie może się nasycić. Nie na darmo nazywane są one związkami toksycznymi. W sumie w całym tym szaleństwie pewne jest tylko to, że jedynie wolne jednostki, w pełni samowystarczalne, mogą stworzyć przyjaźnie i związki zdrowe, w których jest miejsce na zachowanie indywidualności każdej ze stron relacji. Z punktu widzenia mężczyzny najtrwalsze są przyjaźnie oparte na mocnych fundamentach wzajemnej tolerancji i stałego akceptowania swoich wad i zalet.  Zalety mogą niestety być przyczyną zazdrości, co również zagraża przyjaźni.  Warto tu dodać, że łatwiej zaakceptować wzajemne słabości niż mocne strony. Silna wewnętrznie osoba ma duży problem w związkach ze słabszą od siebie, więc pewne kręgi znajomości i przyjaźni pozostają niedostępne dla zwykłych zjadaczy chleba. W każdej relacji jednak przebaczenie i umiejętność przyznania się do zamierzonej, lub niezamierzonej winy zbudować może trwałe partnerstwo oparte na wspólnych celach i planach. Życie chwilą obecną, bezcelowe i bez planów na przyszłość szybko się nudzi i przestaje być wartością dla każdego członka relacji, bez względu, jak ją nazwiemy. Relacja idealnie odzwierciedla szereg powiązań, które pod różnymi nazwami znaczą w sumie to samo. Wybrałem dziś przyjaźń i na jej bazie opisałem zaledwie kilka obliczy związków, choć temat jest obszerny i niedokończony, tak zresztą, jak całość skomplikowanych relacji pomiędzy ludźmi, którzy zazwyczaj sami dla siebie pozostają zagadką. Jeśli temat Was zaciekawił, piszcie z prośbą o więcej. 

 

RJJ 20.09.2024

Camelove wiersze;)

"Żywioły wiosny"

Stawy głogowskie kołysze wiosna radosna

drzewa machają bujnymi sosnowymi gałęziami

pozdrawiają przechodniòw

zapraszając na spacer i delektowanie pięknem

budzącej się do życia przyrody

Staw przyjmuje braci mniejszych

Czarny dominant radości

energicznie zdobył rzuconą ròżową oponkę

 wybiegł w stronę brzegu 

rzucił się w pogoń ze swoją zdobyczą

chwaląc się dumnie przed swoimi pobratymcami

tysiące uśmiechów daruje wiosna 

w odbiciu stawu traczewskiego

zapraszając Ciebie do spaceru 

wśród drzew sosnowych i dębowych

na usłanej kamieniem ścieżce przyrodniczej

"Senna szajka"

Szajka ze snu wskoczyła do mojego samochodu

czterech obywateli irytacją napełnieni

plują prosto w twarz swoją agresją

eleganccy rzeźbiarze zdobią zagłówek w aucie nożem

podobni do Kuby rozprówacza-precyzją i wdziękiem

Ja uciekam do siebie na piętro przerażony

Oni zostają w aucie podziwiać zagłówek podziurawiony

za chwil parę-stoją w drzwiach na moim piętrze

odpycham paraliżującym strachem towarzystwo-cicho i z 

kulturą.

"Nocny Maruś"

Nocny Marek zaczyna eskapady

buja się na hamaku ławek i latarni

tuląc się skromnie rumiany

tańczy macha do gwiazdek

szczęściem pijany Maruś

król nocy – wsiada do karocy

smołą ubabrany – zabiera ze sobą czarne damy

smolista przygoda – Marusia nagroda

czerń poszedł w zaparte

Damy nocą – Maruś procą.

"Kulinarny grzaniec"

Zrywam struny patosu

uciekam od brzęku zarozumiałości

nabierając łyżeczką humoreski

częstując-podaje talerze

pełne grymasów

fikołki buraków

zatopioną marchew

na morzu rosołów

kulinarne figle-grzane bydle.

"Kotek roztropek"

Kot - braciszek mniejszy

wygrzewa się na wydmie piasku

ubrany złotą szatą słońca

częstuje swoje futro złocistym skarbem

doskonały łapacz wiatru

macha, pozdrawia ptaszki wszelakiej maści,

karate mistrz - podniebnych podbojów król.

"Podboje Wiosny”

 

Wiosna tuż tuż
natchnęło już

słoneczna wiosno zawitaj tu
potrzebujemy twego uroku
promieni słońca blasku

promieniście witającego dzionka u przedsionka
weźmiemy wiosenkę za rogi i zaniesiemy w polskie progi
- połączoną zielonym porankiem z ludzkim wdziankiem

wiosenko napawasz serca milutko
chociaż przychodzisz cichutko

euforię i zachwyt skrywasz w Twoich licach
miłość i radość roznosisz barwnie na ulicach.
                      Wiosno – królowo korony barw.

„Urok wiosny”

Wiosno która witasz nas radośnie,

z tobą wszystko rozkwita i rośnie,

tyle zieleni, tyle błękitu,

kolorów bez liku,

ludzkich zachwytów bujanych wiatrem,

malarko krajobrazów ciepłych barw pędzlem,

stroisz nasze polskie pola i domy w bogatą szatę,

                                                      wiosno malarko.

„Studium latarni cz.I”

Leżę pod kołdrą

jesienna noc blaskiem latarni wzbogacona

świecą mocno jedna po drugiej w moje okna

robiąc metamorfozę nocy w dzień

na przestrzał celując do pokoju

będąc ukoronowaniem jesiennej harmonii i spokoju.

„Studium latarni cz.II”

Lampiarnia rozświetla mój pokój co noc

łuna bijąca ma moc, wpadać

witać swoim rozpromienionym blaskiem

pokój i radość nieść-tocząc rywalizację ze zmierzchem

z której wychodzi zwycięsko

mrok zostawiając w tyle przygnieciony deską.

„Studium latarni cz.III”

Słoneczna latarnia co noc dotyka muru i okien

ubogaca każdą nocną chwile

niczym długie słonecznikowe badyle

pnące się do góry

chlubią się tobą ćmy-wielbicielki nocnego maratonu

pełne wyzwań i niepowtarzalnego uroku.

"Zimowy Blask"

Orzeł król

dama wół

gdzieś niedaleko stąd

ta piękna chwila

co życie umila

łuna na niebie

skrzydła dla Ciebie

zimy puszysty blask

kołyszący świat do snu

"Dziw"

Dziwne słowa-dziwne gesty

podniosłe myśli

niosące wybujałe treści

dziwny zamęt - dziwny szum

zakręcony świata skrawek

iluzoryczna karuzela bajek

dziwny śmiech w natłoku pracy

szydera nieokiełznana

powodująca niejednego banana

na twarzy pełnej radości i zdziwienia.

"Słoneczna melancholia"

Słoneczna melancholia

rysuje mój autoportret własny

wśród wichrów

ziemi głogowskiej

spojrzenie przejrzyste -

malowane kroplami deszczu

jak wiosenny wiatr

co mknie przez głogowski ratusz -

subtelnie i radośnie.

"Bajkowy świat"

Mój bajkowy świat

z tamtych lat

kucyk rozbujany

mały jeździec roześmiany

rowerek różowy

dumnie znaleziony

kultem próby otoczony

fantazja dziecka

kiśli niecka

pierwsze wojaże

dzikie pejzaże

domu blisko,

odważne ognisko

ludzik waleczny

taki bezpieczny

błysk na niebie

wielkie zdumienie

pająk na krzaku

szybko wyskakuj

pierwsze wyprawy

dzikie zabawy

baza w terenie

szałas na drzewie

przyroda miła

zawsze szczęśliwa

to tu to tam

mój bajkowy świat.

„Hulało zimno”

Hulało zimno

po pokojach

po strychach

zimne ściany

chłodne kąty

przytulności szukało

To zimno.

„Oho Zima"

Oho zima się toczy

śnieży - pruszy w oczy

powyżej trepa śnieg unosi

drzewa bielą zdobi

dzieciom ubaw przynosi

starszym ciśnienie podnosi

ach ta zima cóż poradzić

kiedy mróz nie chce się zgodzić

na kompromis człowieczy.

"11:11"

Jedenasta jedenaście

nieokiełznany czas

chcący coś przekazać

egzystencji iskierkę

może tę drobinkę

wydającą się jak pustka

tajemnicze coś

dające do zastanowienia się

jeszcze raz.

"Deszcz"

Pada deszcz pośród blasku latarni

po szybach głośny szelest dzwoni

może odbierzesz słuchawkę od niego?

przemyślisz to zaproszenie

szumu skierowanego do Ciebie

Człowiecze pędzący

choć na chwile pęd wstrzymujący.

"Tratwa"

Samotna tratwa pośród fal

płynie czekając lepszego jutra

tłumiona poprzez wiele salw

bardziej zerwana do starcia

bałwanami wody wspierana

wśród burz niesiona szczęśliwie

orężem pewnie władająca

płynie z Tobą pielgrzymie

szukający celu przy brzegu.

"Oczyszczenie"

Oczyszczenia czas

w sam raz dla Nas

koleina losu

łatą uszyty sposób

takie dziwadełko

poruszające bełkot

niezmierna szansa

uchwycona jak lanca

w rękach wojaka

podana na atak

chwila-szturm odpierająca

jak brzytwa ratująca.

"Czekanie"

Czekanie to parę chwil wybitych wskazówką zegara

uciekająca jak antylopa nocna mara

fantazja pozwalająca na chwilę odetchnąć

dmuchanego słonia przepchnąć

tyle myśli kołaczących bez wytchnienia

czekających swego spełnienia

tajemnicza miłość zadana człowiekowi

ach to czekanie niezmierne zawsze.

"Milczenie"

Kwaśna mina to tylko tęga malina

twarz pełna grymasu

jak słowo wypowiedziane zawczasu,

milczenie złotem nazywane

jak zasady pradawne tajemnicą okryte.

"Coś"

Napisz coś z bujnym wąsem

sielanki pełnym trzosem

coś śmiesznego i zarazem prostego

coś ze szczyptą charakteru

bez nadmiernego likieru

coś poszukuj wśród słów

niespełnionych snów, obrazów młodości

poeto mały pełen niedoskonałości.

"SUPer przygoda"

Za oknem słońce - rumieni się

mówi mi, że jest idealny dzień na deskę SUP

ruszam złapać kolejną przygodę

gdy jestem na desce SUP

stoję po stronie wolności - porzucam wszelkie złości

uwielbiam przeżywać przygody wodne

fale i niespokojne wody to moje wyzwanie

które chętnie podejmę

dziś stabilność jest ze mną

stoję pewnie na desce SUP - spokojnie wiosłując

jest taki ładny słoneczny dzień

ptaki dopingują mnie w oddali na błękitnym niebie

wykonując cudowny geometryczny taniec na przestworzach nieba,

woda jest spokojna, powietrze jest ciepłe, a niebo czyste

mam wiosło, mam deskę SUP, to wszystko czego potrzebuję dziś

więc ruszam w rejs ulubioną deską na drugi brzeg ku spełnieniu marzeń.